Pierwsze wzmianki dotyczące jego kariery sięgają 1942 roku. kiedy to pełnił funkcję dowódcy zwiadu w radzieckiej partyzantce. Po wojnie ukończył Oficerską Szkołę Lotniczą w Dęblinie i awansował na podporucznika. Następnie w tej samej szkole w latach 1946–1947 ukończył kurs na dowódcę pułku. Kolejno awansował na dowódcę 5 Pułku Lotnictwa Szturmowego w Bydgoszczy. W 1952 roku objął stanowisko dowódcy 8 Dywizji Lotnictwa Szturmowego. W 1955 roku udał się do Monino w ZSRR by tam studiować na miejscowej Akademii Lotniczej. W 1956 roku kontynuował swoją karierę jako dowódca 3 Korpusu Lotnictwa Mieszanego. W 1963 roku został Głównym Inspektorem Lotnictwa. Kiedy w 1967 roku wyodrębniono Wojska Lotnicze z Sił Zbrojnych, na ich czele umieszczono Raczkowskiego, który sprawował tę funkcję aż do 1972 roku.
W wieku 35 lat, w 1957 roku awansował na generała, w 1963 otrzymał szlify generała dywizji. Swoją karierę z armią zakończył w 1972 roku zostając urlopowany. Następnie pełnił różne funkcje w administracji państwowej, będąc podsekretarzem stanu w Ministerstwie Komunikacji. W latach 1982-1987 był Konsulem Generalnym PRL w Mińsku. Pod koniec kariery udzielał się w Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Urodził się w Kodymie, w okolicach Odessy. Maturę zdał w 1933 roku w Dubnie. Edukację na poziomie wyższym kontynuował w Warszawie, jednak bez większych sukcesów. Najwięcej czasu spędzał w Mokotowskim Aeroklubie, w którym ukończył kurs szybowcowy i przysposobienie obronne. W 1935 roku wstąpił do armii i od razu trafił na szkolenie do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. W 1936 roku dostał się do upragnionej Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. 1 października 1938 roku został mianowany podporucznikiem. Przed wybuchem II wojny światowej stacjonował w Toruniu gdzie należał do 4 pułku lotniczego. Podczas kampanii wrześniowej był wyróżniającym się pilotem, notując najwięcej samodzielnych i zespołowych zestrzeleń. Brał udział w bitwie o Anglię notując świtne wyniki, sam został zestrzelony i musiał salwowac się ucieczką z płonącego samolotu. Na początku 1941 roku został przeniesony do polskiego dywizjony 306. Przesiadł się z Hawkera Hurricane'a do myśliwca Spitfire i latał od tej pory podczas działań nad Europą Zachodnią. W lutym 1943 roku przeniósł się do Polskiego Zespołu Myśliwskiego prowadzącego działania nad Północną Afryką. W kwietniu 1944 roku przejął dowództwo nad polskim Skrzydłem Myśliwskim nr 133 i wraz z nim brał udział w działaniach D-Day i później ofensywy. Podczas wojny naliczono mu 18 i 11/12 trafienia co stawiało go w rzędzie z najlepszymi pilotami alianckimi. Do kraju powrócił w 1947 roku, trafił od razu do armii gdzie rozpoczął służbę jako instruktor techniki piltorażu. W 1948 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii. W "procesie kiblowym" skazano go w 1950 roku na karę śmierci. Przez ponad rok siedział w celi oczekując na wykonanie wyroku, kiedy to 24 stycznia 1951 roku Bierut postanowił ułaskawić go. 11 kwietnia 1956 roku nastąpiła rewizja wyroku, Skalski został wypuszczony na wolność 20 kwietnia i wypłacono mu odszkodowanie. Po rehabilitacji powrócił do wojska w stopniu majora, a następnie w 1957 awansował na podpułkownika i zajmował się głównie administracją. 10 kwietnia 1972 roku przeniósł się do rezerwy. W 1968 roku w stopniu pułkownika został mianowany sekretarzem generalnym Aeroklubu PRL. Po zakończeniu wojskowej kariery udzielał się w ZBOWiDzie. Próbował przystąpić do polityki w 1991 roku z ramienia Samoobrony. Zmarł w 2004 roku, pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Po ukończeniu szkoły powszechnej dołączył do gimnazjum Edwarda Rontalera. W 1932 roku, podczas okresu nauki w gimnazjum zmarł jego ojciec co poskutkowało przerwaniem nauki przez młodego Stefana. Jego pierwsze kontakty ze środowiskami komunistycznymi nastąpiły w 1934 roku, kiedy to wstąpił w szeregi Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Idee te wpłynęły na niego tak mocno, że w 1937 roku wyjechał do Hiszpanii walczyć wojskami generała Franco. Dołączył do XIII Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego. Wieści o jego odwadze i wojennych "czynach" szybko się rozchodziły i trafiły do André Marty'ego, który postanowił wcielić go do swojego oddziału dbającego o czystość ideologiczną oddziałów. Po zakończeniu działań w Hiszpanii został zatrzymany przez francuską żandarmerię jako element wyjątkowo niebezpieczny. Na przełomie lat 1940/1941 uciekł z obozu w Gurs i udał się do Paryża. W 1942 roku został przemycony do Warszawy. W sierpniu 1942 już jako Grzegorz Korczyński, udał się na Lubelszczyznę, by tam zając się ożywieniem działalności Gwardii Ludowej w okolicach Kraśnika. Nie wsławił się w tym okresie żadną spektakularną akcją poza dręczeniem okolicznej ludności, od lokalnych działaczy PPR dostał nawet wyrok śmierci, którego nie wykonano, za to skończyło się to krwawą wendettą. Z powodu narastających konfliktów z innymi, lokalnymi dowódcami GL w 1943 roku został odwołany do Warszawy, a zastąpił go Mieczysław Moczar. W 1945 roku pracował już jako członek Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. W tym samym roku został wysłany na Lubelszczyznę by zająć się likwidacją resztek podziemia niepodległościowego co czynił z właściwym sobie okrucieństwem. W 1946 roku został wiceministrem bezpieczeństwa publicznego, kierował pracami wyjaśniającymi pogrom kielecki, tak aby przypadkiem nie zostały skierowane na tor wyjaśniający właściwie tę sprawę. W 1947 roku uzyskał stopień generała. Po przejęciu władzy przez Bieruta jego kariera znacząco wyhamowała. 21 maja 1950 roku został aresztowany i uwięziony za „udział w grupie prawicowo-nacjonalistycznej organizującej spisek kontrrewolucyjny”. W 1954 roku skazano go na dożywocie, z którego uniewinniono go w 1956 roku. W 1965 roku zrehabilitowany, zasiadł na stanowisku wiceministra obrony narodowej. Zbrodnią, która przechyliła szalę na jego niekorzyść była masakra na wybrzeżu w grudniu 1970 roku, której przewodził. Bilans 45 ofiar sprawił, że w kraju zmieniła się władza, a sam Korczyński utracił swoje stanowiska i przywileje. W 1971 roku wysłano go na stanowisko ambasadora w Algierii, gdzie dokonał żywota.