Polski historyk i bibliotekoznawca. Maturę zdał w 1922 roku w Samborze. Uczył się na Wydziale Filozoficznym, następnie Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pracował jako bibliotekarz Polskiego Muzeum Szkolnego we Lwowie, następnie jako pracownik naukowy Katedrze Historii Oświaty i Szkolnictwa Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1929 roku uzyskał tytuł doktora filozofii. W 1937 roku został członkiem Lwowskiego Towarzystwa Naukowego. Politycznie związany w tym okresie z Stronnictwem Demokratycznym. II Wojnę Światową spędził we Lwowie jako bibliotekarz, a następnie kustosz Archiwum Miejskiego. 9 maja 1945 roku przyjechał do Wrocławia wraz z Grupą Naukowo-Kulturalną. Zawodowo związany z Katedrą Bibliotekoznawstwa (od 1969 roku Instytutem Bibliotekoznawstwa), której przewodził w latach 1969-1972. W latach 1946-1949 pełnił funkcję dyrektora Zakładu Narodowego Imienia Ossolińskich, a następnie w latach 1965-1975 członka Rady Naukowej tejże instytucji. W 1970 roku odznaczony Nagrodą Miasta Wrocławia w dziedzinie nauki.l