Pokazano 60914 rekordów

Opis archiwalny
Drukuj podgląd Hierarchy Zobacz:
Rosnąco

46380 rekordów z cyfrowym obiektem Pokaż wyniki z obiektami cyfrowymi

Halina Piechowska

Halina Piechowska

N/z aktorka teatralna Halina Piechowska wręczająca publiczności kwiaty w trakcie swojego wystąpienia w Klubie Muzyki i Literatury.

Nowak Zbigniew

Sala Ćwiczeniowa

Sala Ćwiczeniowa

N/z sala ćwiczeniowa Wydziału Prawa Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego przy ulicy Uniwersyteckiej 22/26 we Wrocławiu.

Nowak Zbigniew

Hala produkcyjna

Hala produkcyjna

N/z hala produkcyjna Dolnośląskich Zakładów Wytwórczych Maszyn Elektrycznych Dolmel

Nowak Zbigniew

Trumna w kaplicy cmentarnej

Trumna w kaplicy cmentarnej

N/z trumna Czesława Rosińskiego w kaplicy cmentarza przyparafialnego pw. Św. Jacka na wrocławskich Swojczycach.

Nowak Zbigniew

Wydawanie posiłków

Wydawanie posiłków

N/z wydawanie posiłków na terenie zakładu. W tle budynki dawnych Zakrzowskich Zakładów Wyrobów Papierniczych.

Nowak Zbigniew

Ubojnia

Ubojnia

N/z patroszenie trzody chlewnej w ubojni przez pracowników rzeźni.

Nowak Zbigniew

Edmund Kajdasz

Edmund Kajdasz

Dyrygent Edmund Kajdasz prowadzący koncert z okazji Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans w kościele św. Marii Magdaleny we Wrocławiu.

Kokurewicz Stanisław

Strajk sierpniowy we Wrocławiu w 1980

Strajk sierpniowy we Wrocławiu w 1980

Wrocław, sierpień 1980 r., strajk okupacyjny solidarnościowy ze strajkiem robotników w Stoczni Gdańskiej i innymi strajkami na Wybrzeżu w zajezdni autobusowej Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego MPK przy ul. Grabiszyńskiej
N/z wrocławianie gromadzą się przed zajezdnią, widok na bramę wjazdową

NAF Dementi

Wiec przed KW PZPR

18 marca 1968 r. na Placu Dąbrowszczaków [obecnie: Maxa Borna], przed gmachem Komitetu Wojewódzkiego PZPR [obecnie Wydział Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Wrocławskiego] we Wrocławiu odbył się manifestacyjny wiec poparcia dla Władysława Gomułki w którym według szacunków uczestniczyło do 50 tysięcy ludzi. Na wiecu przemawiał I Sekretarz KW PZPR Władysław Piłatowski.
Poparł on w przemowie Gomułkę i skrytykował inspiratorów zajść w ośrodkach akademickich wymieniając przy tym Stefana Staszewskiego, Romana Zambrowskiego, Romana Werfla byłego redaktora Gazety Robotniczej oskarżonego o Syjonizm, Ignacego Szlajfera.

Do grupy tej według Piłatowskiego przyłączyć się mieli także Paweł Jasienica, Antoni Słominński i Stefan Kisielewski.

Wiec był transmitowany drogą radiową.

Syjoniści do dajana!

Syjoniści do dajana!

N/z tłum w trakcie wiecu, na pierwszym planie mężczyzna z transparentem "Syjoniści do Dajana!".

Grotowski Marek

Jan Kukuła - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Jan Kukuła - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Jana Kukuły. Prof. Jan Kukuła urodził się w 1950 r. we Wrocławiu. Ukończył liceum plastyczne przy ul. Piotra Skargi, a w 1977 r. uzyskał dyplom w zakresie wzornictwa przemysłowego na Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Od 1982 r. do dziś związany z Akademią Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta. W latach 2008-2012 pełnił funkcję prodziekana i dziekana Wydziału Architektury Wnętrz i Wzornictwa. Przed kilkoma laty uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Edukacyjnego w Ułan Bator.

Zubowski Piotr

Renata Zajączkowska - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Renata Zajączkowska - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Renaty Zajączkowskiej. Renata Zajączkowska, z domu Sinko, przyszła na świat 5 sierpnia 1931 roku w niemieckiej rodzinie w Gliwicach, na terytorium Niemiec. Ojciec pracował jako mistrz warsztatów w miejscowej koksowni, matka zajmowała się prowadzeniem domu i opieką nad pięciorgiem dzieci. W domu posługiwano się wyłącznie językiem niemieckim, chociaż babcia znała kilka słów w gwarze śląskiej. W wieku sześciu lat, zaczęła uczęszczać do szkoły. Naukę przerwał zbilżający się front. Bracia Renaty zostali powołani do służby wojskowej, a starsza siostra do Służby Kobiet w Turyngii. Ojciec został w lutym 1945 r. wywieziony w głąb Rosji, z niewoli wrócił pod koniec tego samego roku. Po zakończeniu wojny, Renata dostała się do polskiego liceum i w 1948 r. zdała tzw. szybką maturę. Podczas wakacyjnej pracy w domu straców dla repatriantów we Wrocławiu, poznała swojego przyszłego męża – Polaka. W 1956 r., wzięli ślub, a rodzina Renaty wyjechała do Niemiec. Liceum Administracyjno-Handlowego w Rybniku, które ukończyła zdaniem matury w 1950 r. Małżonkowie zamieszkali we Wrocławiu, gdzie na świat przysżły ich dwie córki. Po 1989 r. Renata zaangażowała się w działalność Niemieckiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego we Wrocławiu, któremu przewodniczy.

Wójcik Piotr

Artur Fedorowski - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Artur Fedorowski - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Artura Fedorowskiego. Artur Fedorowski urodził się 9 lipca 1965 roku we Wrocławiu w rodzinie inżyniersko-nauczycielskiej. W sierpniu 1980 roku miał 15 lat i miał rozpocząć naukę w XIV Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu. Wiadomość o wybuchu strajków była dla niego momentem przełomowym. Zaangażował się w działalność Konfederacji Polski Niepodległej. Przez 3 lata drukował i kolportował ulotki. W szkole średniej założył Szkolny Ruch Obrony Wolności Politycznej. W czasie stanu wojennego otrzymał na przechowanie dokumenty - telefaksy z siedziby "Solidarności" przy ul. Mazowieckiej we Wrocławiu. W 1984 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim wrocławskiej Akademii Medycznej. W czasie podróży do Wiednia w 1987 r.zafascynował się ruchem Hare Krishna. W 1999 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 2001 wyemigorwał do Szwecji. Pracował w szpitalu internistycznymi, później kardiologicznym. Uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego w dziedzinie kardiologii na Uniwersytecie w Lund.

Garnecki Jan

Relacja Andrzeja Wiszniewskiego

Dwuczęściowa relacja profesora Andrzeja Wiszniewskiego, profesora nauk technicznych, działacza opozycji, internowanego w Nysie, rektora Politechniki Wrocławskiej w latach 1990-1996 oraz ministra nauki w rządzie Jerzego Buzka. Pierwsza relacja dotyczy krajobrazu powojennego Wrocławia, studiów na wrocławskiej Politechnice i dalszej kariery na tej uczelni, funkcjonowania szkoły wyższej i studentów w ówczesnych realiach politycznych, wydarzeń z marca 1968 roku i studenckiej akcji podczas pochodu 1 maja, powstania Solidarności i wydarzeń na uczelni w tym czasie, strajku okupacyjnego na Politechnice, po wprowadzeniu stanu wojennego, internowania w Nysie i prób zwerbowania działaczy Solidarności do współpracy przez Służbę Bezpieczeństwa, procesu członków komitetu strajkowego Politechniki, zatrzymań i przesłuchań ze względu na działalność opozycyjną, pełnienia funkcji rektora Politechniki, a następnie ministra nauki w rządzie Jerzego Buzka. Druga relacja dotyczy wydarzeń z historii Wrocławia: roku 1956 oraz 1968 na Politechnice Wrocławskiej, strajku na Politechnice w 1981 roku, pełnienia funkcji rektora podczas przemian ustrojowych w Polsce. Na zakończenie, świadek odpowiedział na pytania przygotowanych w ramach kwestionariusza, większość z nich dotyczyła Wrocławia lat powojennych.

Wiszniewski Andrzej

Andrzej Wiszniewski - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Andrzej Wiszniewski - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny profesora Andrzeja Wiszniewskiego. Andrzej Wiszniewski urodził się 15 lutego 1935 roku. Spod warszawskiego Grójca do Wrocławia przyjechał w roku 1947. Skończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki, z którą to z czasem związał się zawodowo. W latach 60. XX wieku uzyskał stopień doktora i doktora habilitowanego, a w 1972 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Zaangażowany był w działalność opozycji antykomunistycznej – uczestniczył w wydarzeniach marca 68’, strajku okupacyjnym po wprowadzeniu stanu wojennego, był członkiem Solidarności. Wielokrotnie aresztowany i przesłuchiwany, został także internowany w Nysie. W latach 1900-1996 pełnił funkcję rektora Politechniki, a od 1999 do 2001 ministra nauki w rządzie Jerzego Buzka.

Beniuk Szymon

Dyplom uznania

Dyplom uznania

Dyplom dla inż. Wiktora Tyszki z wyrazami podziękowania i uznania za zasługi przy odbudowie Kolejnictwa Polskiego na Dolnym Śląsku wydany przez Ministerstwo Komunikacji i Polskie Koleje Państwowe z okazji pierwszej rocznicy powstania Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych we Wrocławiu, Wrocław-Warszawa 02.06.1946 opatrzony pieczęcią okragłą Ministerstwa Komunikacji oraz odręcznymi podpisami Ministra Komunikcji i Dyrektora Kolei Państwowych we Wrocławiu.

Minsterstwo Komunikacji, Polskie Koleje Państwowe

Anna Łaska - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Anna Łaska - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Anny Łaski. Anna Łaska urodziła się 3 lutego 1930 r. w Kamionce Małej (powiat Kołomyja, województwo stanisławowskie). Była jedynaczką. Jej ojciec był policjantem śledczym w miejscowości Gody-Turka, jej matka zajmowała się wychowywaniem córki i pracą na roli. Po wybuchu II wojny światowej rodzina została rozdzielona. Anna została z matką i dziadkami ze strony matki. W czasie działań wojennych rodzina kilkakrotnie przenosiła się, m.in. pod rumuńską granicę, do Tułowy, do Kołomyi, a docelowo (w 1946 r.) do Oławy. Anna wielokrotnie wracała do miejsca pochodzenia, pierwszy wyjazd miał miejsce w 1956 r. W 1947 r. Anna wyszła za mąż; miała z mężem trójkę dzieci. Mąż zmarł w 1988 r. Obecnie mieszka sama w tym samym domu, w którym rodzina zamieszkała w 1946 r.

Zubowski Piotr

Relacja Genowefy Urbanowicz

Relacja Genowefy Urbanowicz, dotyczy narodzin na Wileńszczyźnie, przyjazdu na Ziemie Zachodnie i Północne, edukacji i poznania męża w Rudgierzowicach, przeprowadzki do Gdyni, pracy w elektrowozowni, pracy w rzeźni, a także kursu trychinoskopistki i pracy w laboratorium.

Urbanowicz Genowefa

Genowefa Urbanowicz - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Genowefa Urbanowicz - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Genowefy Urbanowicz. Skrócony biogram zawierający podstawowe informacje o Świadku Historii
(ok. 500 znaków): Genowefa Urbanowicz urodziła się 02.10.1935r. we wsi Łosza (dzisiejsza Białoruś). W wieku dziesięciu lat, po wojnie, razem z rodzicami zamieszkali we wsi Rudgierzowice, niedaleko Świebodzina, na tzw. terenach odzyskanych. Tam skończyła szkołę i poznała swojego męża- Bolesława. W wieku dwudziestu lat wyszła za mąż. W 1959 r. Razem z rodziną zamieszkała w Gdyni, gdzie najpierw pracowała na kolei, a następnie w rzeźni w laboratorium.

Kosińska Katarzyna

Andrzej Matulewicz - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Andrzej Matulewicz - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny andrzeja Matulewicza. Urodził się 4 listopada 1940 r. w Wilnie, na Kresach Wschodnich. W latach 1947–1953 uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 36 w Gdańsku-Oliwie. W 1954 r. rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie. 21 października 1961 r. zawarł związek małżeński z Mirosławą Cebulską, a w 1962 r. urodziła się jego córka Jolanta. Zawodowo był związany z Gdańskim Urzędem Morskim w Gdyni, a w 2008 r. przeszedł na emeryturę.

Białas Karolina

Krzysztof Bieżuński - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Krzysztof Bieżuński - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Krzysztofa Bieżuńskiego. Krzysztof Bieżuński, (ur. w 1960 roku), w 1980 roku pracował w zajezdni przy ul. Grabiszyńskiej jako mechanik. Gdy rozpoczęły się strajki, wziął w nich czynny udział. Był jednym z organizatorów (technicznych) drukarni strajkowej. Po zakończeniu strajków dalej, aż do końca PRL-u, zajmował się drukiem prasy opozycyjnej, a po 1989 drukował materiały wyborcze dla Kornela Morawieckiego podczas wyborów prezydenckich. Był członkiem Solidarności Walczącej. Podczas odbywania rocznej pracy w kopalni Borynia (w ramach służby wojskowej) zapisał się również do Solidarności.

Borecki Kamil

Eugeniusz Jacyszyn - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Eugeniusz Jacyszyn - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Eugeniusza Jacyszyna. Eugeniusz Jacyszyn, urodzony 29.11.1954 r. w Skwierzynie koło Gorzowa Wielkopolskiego. Rodzina zamieszkiwała w Murzynowie (do ok. 1964 r.), a następnie przeprowadziła się do Szczawna Zdroju. Ukończył technikum ekonomiczne w Wałbrzychu. W 1974 roku wstąpił do Metropolitarnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. 29.08 1980 roku, jako diakon, brał udział w mszy świętej podczas strajku w Zajezdni przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu. Wyświęcony na kapłana w 1981 r. Jako wikariusz posługiwał w Legnicy (parafia Św. Trójcy), Polanicy Zdroju i Karpaczu. Od 1992 r. proboszcz w Radomierzu. Zaangażowany w duszpasterstwo opozycji.

Szajda Marek

Bohdan Jetz - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Bohdan Jetz - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Bohdana Jetza. Bohdan Jetz (ur. 1954 we Wrocławiu) – przedsiębiorca transportowy. Bezpośredni uczestnik wydarzeń strajkowych z sierpnia 1980 roku we Wrocławiu. Obserwował od najmłodszych lat działalność ojca i starszego brata Tomasza Surowca w branży transportowej. Ojciec prowadził przedsiębiorstwo przewozowe w latach 50. w Łodzi –
dorożkarskie, a następnie cała rodzina przeprowadziła się do Wrocławia. Absolwent Lotniczych Zakładów Naukowych i studium kulturalno–oświatowego. Służył w Bazie Lotnictwa Morskiego w Siemirowicach. Pracował na kolei. Od 1979 roku pracownik wrocławskiego MPK, a następnie od 1983 w przedsiębiorstwie taksówkowym. Pomiędzy tymi wydarzeniami uczestniczył w strajku 7. zajezdni autobusowej. Więziony i internowany za działalność opozycyjną.

Borecki Kamil

Jacek Kowalski - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Jacek Kowalski - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Jacka Kowalskiego. Jacek Kowalski (ur. w Jeleniej Górze) – absolwent pedagogiki kulturalno-oświatowej na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie zaangażował się w działalność radia studenckiego. W Jeleniej Górze odbywał zasadniczą służbę wojskową. Związany z wrocławskim Polskim Radiem, z ramienia którego przygotowywał materiał o strajkującej w sierpniu 1980 roku zajezdni autobusowej nr 7 we Wrocławiu, a następnie o sytuacji w całym kraju. Został przewodniczącym radiowej Solidarności. Internowany w Nysie w czasie stanu wojennego. Dotknęło go wykluczenie zawodowe w związku z działalnością opozycyjną i w 1983 roku zdecydował się wraz z żoną na wyjazd do Francji.

Borecki Kamil

Jerzy Pieńkowski - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Jerzy Pieńkowski - zdjęcie współczesne Świadka Historii

Portret współczesny Józefa Pieńkowskiego. Józef Pieńkowski, od od kwietnia 1980 r. do emerytury we wrocławskim MPK (zajezdnie przy ul. Grabiszyńskiej i Obornickiej), gdzie pracował jako kierowca autobusu. Uczestniczył w strajku Zajezdni nr VII w sierpniu 1980 r. Pomagał wówczas w ochronie (patrolowaniu) ogrodzenia zakładu. Podczas strajku wstąpił do Solidarności.

Borecki Kamil

Wyniki 3301 do 3400 z 60914