Wspomnienia Adama Żarskiego dot. II wojny światowej spędzonej w Borysławiu, okupacji radzieckiej i niemieckiej, działalności w Armii Krajowej, walk partyzanckich, schwytania przez władze komunistyczne, wywózce do Kazachstanu, ciężkich warunków pracy w obozach pracy, głodu, biedy. Autor opisuje szczegółowo kilka sytuacji, które obrazują rzeczywistość polskich zesłańców. Maszynopis został wydrukowany w 2003 r. przez Wrocławską Drukarnię Naukową PAN pod tytułem: "Okupacyjne wspomnienia z Borysławia i opowiadania z ZSRR".

Kartka pocztowa wysłana przez Zuzannę Chęć ze Lwowa do brata Bronisława do Polski z informacjami o rodzinie, Lwów 30.04.1945 widoczna pieczęć "sprawdzono przez cenzurę wojskową" oraz jej odpowienik w j. rosyjskim.

Koperta z grafiką "Solidarnym-Solidarność" dot. honorowego krwiodawstwa oraz znaczkiem i pieczęcią Poczty Obozowej Nowy Łupków, grudzień 1982.

Kwit nr 951 dot. zapłaconych przez Kazimierza Trzeciaka podatków wydany przez Zarząd Gminy w Graużyszkach, pow. Oszmiański 26.07.1939.

Pismo Komitetu Międzynarodowego Czerwonego Krzyża do Władysława Jesionki dot. zaświadczenia o pobycie w niewoli niemeickiej, Genewa 10.08.1976.

Zawiadomienie dot. poszukiwania męża wysłane do Jadwigii Jaroszewicz przez Polski Czerwony Krzyż, Warszawa 10.09.1957.

Demonstracja 1 maja 1983 r. na pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu. Na zdjęciu: kolumna milicyjnych wozów bojowych (na pierwszym planie samochód terenowy UAZ i transporter opancerzony) przy skrzyżowaniu z ul. Piastowską.

Fotografia grupowa, wśród zebranych osób bracia Anny Skirpan (mężczyzna siedzący z prawej i trzech mężczyzn u góry) – babci Michała Skirpana. Męcina, powiat limanowski, przed 1939 r.

Nauczycielka Teresa Gabrysz z uczniami ze szkoły podstawowej w Zwróconej, zakończenie roku szkolnego 1961/1962.

Tymczasowe wystawione na nazwisko Lucjan Borkowski przez Punkt Etapowy w Międzylesiu Państwowego Urzędu Repatriacyjnego, Międzylesie 16.03.1946.

Żegluga śródlądowa. Na zdjęciu: załoga statku szkoleniowego MSS "Małgorzata Fornalska": kpt. Władysław Stypczyński (z prawej) oraz bosman Marian Szwarc, Poznań 1959.

Emilia i Kazimierz Grabowsy (jako narzeczeni) przyszli rodzice Bożeny - darczyńcy, Wiedeń 1915.

Demonstracja 1 maja 1989. Na zdjęciu: demonstranci na ul. Kaziemierza Wielkiego skrzyżowanie z ul. Eugeniusza Gepperta, Wrocław 1.05.1989.

Zakończenie roku szkolnego 1961/1962 w szkole podstawowej w Zwróconej. Klasa VII z nauczycielkami m.in.: Stanisławą Siekańską, kierowniczką (pierwszy rząd, w środku) i Teresą Gabrysz (pierwszy rząd, druga z prawej).

Zaświadczenie o wyborze Konrada Margolta na radnego Rady Osiedla Pilczyce-Kozanów-Popowice Płn. wydane przez Osiedlową Komisje Wyborczą nr 22 we Wrocławiu, Wrocław 28.02.2001.

Żegluga śródlądowa. Na zdjęciu: kpt. Władysław Stypczyński na pokładzie statku szkoleniowego MSS "Małgorzata Fornalska" na rzece Warcie, w okolicach Międzychodu, 1959.

Demonstracja 1 maja 1983 r. na pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu. Na zdjęciu: kolumna demonstrantów schodzi z pl. Grunwaldzkiego na ul. Piastowską, w tle akademik "Dwudziestolatka".

Wspomnienia Wandy i Kazimierza Czaplińskich dot. budowania przez nich jednego z pierwszych, powojennych domów jednorodzinnych we Wrocławiu w 1957 r., pracy zawodowej, pochodzenia i losów przedwojennych obojga, zaangażowania w życie organizacji katolickich oraz współpracy z instytucjami pozarządowymi z Polski i Niemiec na rzecz pojednania tych narodów. Zakres chronologiczny: 1939 - 2007. Miejsca wydarzeń: Wrocław, Gdańsk.

Koperta z grafiką "350 dni. 27.XI.1982" oraz znaczkiem i pieczęcią Poczty Obozowej Nowy Łupków, grudzień 1982.

Michał Lizak (z lewej) – ojczym Michała Skirpana oraz nieznany mężczyzna. Michał Lizak stoi z rowerem, obok niego pies, na rowerze siedzi małpa-kapucynka. Wrocław, lata 50.

Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej. Tableau grupy pierwszych absolwentów fotografia wykonana w latach 70. XX w..

Tymczasowe zaświadczenie wystawione na nazwisko Lucjan Borkowski przez Punkt Etapowy w Międzylesiu Państwowego Urzędu Repatriacyjnego, Międzylesie 14.03.1946.

Nominacja oficerska dla Bożeny Pawłowskiej (z d. Grabowskiej) uczestniczka Powstania Warszawskiego, żołnierz AK wydana przez Wojewódzki Sztab Wojskowy Wrocław, Wrocław 16.04.2008.

List pochwalny wystosowany przez Ministerstwo Budownictwa Miast i Osiedli Centralny Zarząd Budownictwa Miejskiego "Zachód" do Teodora Niedziewicza  z wyrazami uznania z okazji zajęcia I. miejsca we współzawodnictwie przy budowie Politechniki Wrocławskiej w kategorii najlepsza brygada kamieniarska, 1953-1954. We wcześniejszych dokumentach mowa o kamieniarzu Teofilu Niedziewiczu - być może zmienił imię na Teodor.

Arkadiusz Chlebcewicz za kierownicą lekkiego pojazdu wielozadaniowego Sd. Kfz. 2, II poł. lat 30. XX w.

Odpis wyciągu z dokumentów dot. pobytu Władysława Jesionki w niewoli niemieckiej sporządzonego przez Biuro Informacji i Poszukiwań Polskiego Czerwoneg Krzyża wystawiony przez Państwowe Biuro Notarialne w Świdnicy, Świdnica 23.02.1977.

Ulotka o treści: "Wszystkie wrony na plac Czerwony. Wałęsa wytrwał, a Ty?" wydana przez Solidarność Walczącą.

Demonstracja 1 maja 1989. Na zdjęciu: kordon milicyjny na ul. Kazimierza Wielkiego skrzyżowanie z ul. Eugeniusza Gepperta; widoczne samochody milicyjne: Nysa 522 (po lewej) i transportowy Star, Wrocław 1.05.1989.

Portret współczesny Józefa Bałuczyńskiego. Józef Bałuczyński urodził się w 1918 r. na Podolu, we wsi Kniaże, w polskiej rodzinie rolniczej. Tam zastała go II wojna światowa. Podczas wojny pracował przymusowo, a także przebywał na froncie. Po wojnie krótko przebywał w Krakowie, gdzie poddał się leczeniu z powodu poważnej choroby. Następnie wyjechał do Nysy i podjął tam działalność ewangelizacyjną w ramach Kościoła Zielonoświątkowego. Tam też się ożenił. Po kilku latach przeniósł się wraz z rodziną do Wrocławia, gdzie rozpoczął działalność jako pastor. W 1956 r. wraz z rodziną zamieszkał w Słupsku. W kolejnych latach organizował działalność zborów zielonoświątkowych w okolicznych miastach: Szczecinku, Miastku, Ustce, Lęborku. Od dwóch lat mieszka z żoną w Gdyni.

Portret współczesny Moniki Krupowicz. Monika Krupowicz urodziła się 15 lipca 1923 roku w Janowie. Córka z drugiego małżeństwa. Wywodzi się z rodziny rolniczej. Ojciec pracował w kopalni w Afryce, ale przyjechał do Polski szukać żony. Życie świadka skupiało się wokół rodziny i pracy w gospodarstwie. Drugą wojnę światową spędziła w domu rodzinnym, ukrywając się przed sowietami oraz Niemcami. Zapamiętała mieszkającą w Janowie ludność żydowską, ich sposób bycia, pracy i świętowania oraz utworzenie przez Niemców małego getta w czasie wojny. Nie należała do żadnej organizacji politycznej czy społecznej. Wolny czas spędzała śpiewając w chórze parafialnym.

Portret współczesny Janiny Rokickiej. Józefa Janina Rokicka urodziła się 19.03.1919 r. w Gwoźdźcu, gdzie spędziła dzieciństwo. Jej rodzice prowadzili tam gospodarstwo. Była też harcerką i ukończyła gimnazjum urszulanek w Kołomyi. Następnie rozpoczęła studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1940 r. wyszła za mąż za Czesława Rokickiego, z którym zamieszkała potem na wsi pod Lublinem – w Krężnicy Okrągłej. Po tragicznej śmierci męża w 1945 r. przeniosła się z dwoma synami na Śląsk i przyjęła posadę nauczycielki w Białej Prudnickiej. Na początku lat 50. XX w. przeprowadziła się do Gdańska, gdzie zaczęła nauczać w szkole średniej - Technikum Budowy Okrętów Conradinum. Mieszka w Gdańsku do dziś, należy do Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich i często podczas spotkań w szkołach opowiada młodym ludziom o historii i swoim życiu.

Portret współczesny Alicji Szastyńskiej-Siemon. Alicja Szastyńska-Siemion, ur. 16 kwietnia 1935 w Sztabinie, profesor w Zakładzie Filologii Greckiej Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego, a także dyrektor Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wiceprezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa
Filologicznego oraz członek Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN.

Portret współczesny Petro Danyło. Petro Danyło pochodzi z wielodzietnej, bojkowskiej rodziny Petra Danyły i Kateryny z d. Boruta. Urodził się w 1933 r. we wsi Dźwiniacz Górny, leżącej przed wojną w powiecie turczańskim województwa lwowskiego (po II wojnie światowej wieś przestała istnieć). W 1946 r. wraz z rodziną, w ramach wymiany ludności między Polską i USRR, został przesiedlony do Sambora, następnie trafił do Obertyna i osiedlił się na Netrebówce. Po wojnie uczył się w szkole wieczorowej. Służbę w Armii Radzieckiej odbył na początku lat 50. XX w. w Batumi nad Morzem Czarnym, później pracował w kołchozie. Jego siostra wyszła za mąż za Polaka Franciszka Baranieckiego i pod koniec lat 50. XX w. wyjechała z nim na stałe do Polski. Do dziś Petro mieszka w Obertynie.

Portret współczesny Karola Mazurkiewicza.

Portret współczesny Józefy Szczepuły.

Portret współczesny Wiesława Makarewicza. Wiesław Makarewicz, urodzony 13 czerwca 1935 roku w Wilnie. Przesiedlony do Gdańska w roku 1945. Ukończył studia lekarskie na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Został rektorem, pracował jako redaktor gazety uniwersyteckiej. Autor książki o profesorze Mozołowskim.

Portret współczesny Stanisława Huskowskiego. Stanisław Huskowski (urodzony w 1953 r.) – wrocławianin, absolwent fizyki na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytecie Wrocławskim. Działacz społeczny na szczeblu lokalnym i ogólnopolskim. W latach 1977—1982 pracownik naukowy Instytutu Fizyki Politechniki Wrocławskiej. Polityk. Były poseł i senator, wiceprezydent Wrocławia, a w latach 2001—2002 prezydent tegoż miasta. Od lat 70. zaangażowany w działalność opozycji demokratycznej w Polsce Ludowej. W 1981 był delegatem na wojewódzki i krajowy zjazd „Solidarności”. Kiedy wybuchł Stan Wojenny był członkiem prezydium RKS Regionalnego Komitetu Strajkowego we Wrocławiu, a także rzecznikiem prasowym tej organizacji. W 1982 został aresztowany, a następnie internowany. Aktualnie wiceprezes Wrocławskiego Parku Technologicznego, którego był pracownikiem, a także założycielem jako samorządowiec.

Portret współczesny Aleksandra Lebiedzińskiego, związanego z podziemnym drukiem i rozprowadzaniem Biuletynu Dolnośląskiego, współpracownika Kornela Morawieckiego. Inicjatora mszy odbywających się w zajezdni podczas strajku w 1980 roku. Działacza Solidarności Walczącej.

Portret współczesny Stanisławy Kargul. Stanisława Kargul urodziła się w 1923 r. w Jadwipolu k. Równego na Wołyniu. Jej rodzina miała gospodarstwo rolne. W wyniku ukraińskich prześladowań uciekła do Równego, gdzie zatrzymała się u siostry. Następnie wstąpiła do wojska, w którym służyła do końca wojny. Po wojnie rozpoczęła gospodarowanie razem z bratem.

Portret współczesny Apolonii Wolskiej. Apolonia Wolska urodziła się w 1919 roku w Kozieńcu gmina Siennica Różana. Rodzice poznali się w majątku u Budnego, po tym jak matka uciekła z Wołynia. Pani Apolonia jest najstarszą z sześciorga rodzeństwa, urodziła się w Kozińcu. Za mąż wyszła w 1938 roku. W sierpniu 1939 r mąż został zmobilizowany, trafia do niewoli i zostaje wywieziony na roboty do Niemiec. Wróci dopiero po 6 latach. W 1940 roku koleżanka Hela Jakubiec werbuje panią Apolonię do „organizacji podziemnej”. Odbyła kilka kursów dla sanitariuszek. W 1940 r ukrywała się u jej rodziców rodzina Żydowska. Ukrywali Kazimierza Kota, zbiega z więzienia gestapo, który w okolicach Lwowa wysadzał pociągi z zaopatrzeniem wroga. W 1945 r. wraca mąż a w 1946 rodzi się pierwszy syn. Miała 3 synów. Jak dzieci dorosły zajmowała się ogrodem i robótkami ręcznymi, angażowała się w prace społeczne.

Portret współczesny Stefanii Obary. Stefania Obara urodziła się 24 stycznia 1921 roku, w podkarpackiej wsi Straszydle. Z powodu śmierci mamy, już w nastoletnim wieku, przejęła wiele obowiązków pani domu. Szybko opuściła dom rodzinny i pracowała w gospodarstwie lekarza z Tyczyna, Ludwika Obary. Wkrótce wyszła za niego za mąż. W czasie wojny małżeństwo należało do Armii Krajowej. Zaraz po wojnie doświadczyło zaś z tego powodu represji ze strony władz komunistycznych. Mąż pani Stefanii został trwale okaleczony w wyniku brutalnych przesłuchań funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Mimo to małżeństwo protestowało w latach 60. XX wieku po decyzji o usunięciu religii ze szkół. Pani Stefania Obara angażowała się w również w działalność „Solidarności”. Opublikowała także kilka książek, m.in. o Armii Krajowej i akcji „Burza” w Tyczynie.

Portret współczesny Jana Glazy. Jan Glaza urodził się w 1923 r. w Osiecznej. Ukończył w Osiecznej szkołę podstawową. Pomagał w gospodarstwie rodzicom. Został przymusowo wcielony do Wehrmachtu w 1942 r. razem z innymi mieszkańcami Pomorza. W czasie służby wojskowej przebywał w Niemczech, Francji i Norwegii. W listopadzie 1945 r. powrócił do domu. Potem poślubił Marię, z którą miał pięcioro dzieci. Pracował w nadleśnictwie Osieczna, a następnie jako majster budowalny na kolei w Smętowie. Nadal mieszka w Osiecznej.

Portret współczesny Anny Glazer. Anna Glazer (z d. Chabowska) urodziła się w 1922 r. w Zwierzyńcu koło Czerska na polskim Pomorzu. Jako dziecko pomagała rodzicom w gospodarstwie. Na początku II wojny światowej została skierowana wraz siostra i bratem na roboty przymusowe. Najpierw skierowano ją do Lisewa na Żuławach, a później do niemieckiego gospodarstwa Erwina Zajdlera w Pszczółkach. W 1945 r. po wkroczeniu Armii Czerwonej wróciła do domu rodzinnego, by chwilę później zacząć pracować jako gospodyni u Teodora Glazera (przyszłego teścia). W 1948 r. wyszła za mąż za Jana Glazera. W tym samym roku przeprowadzili się do Nowego Dworu Gdańskiego, gdzie mąż rozpoczął pracę jako ślusarz w olejarni, a ona zajęła się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci. W Nowym Dworze gdańskim mieszka do dziś.

Portret współczesny Zofii Wójciak. Zofia Wójciak zd. Bandyk urodziła się 8 maja 1923 r. w Ochotnicy Górnej. Wychowała się w tradycyjnej góralskiej rodzinie. Ukończyła szkołę podstawową w Ochotnicy Górnej, tam też ukończyła kurs robienia koronki klockowej. W okresie wojennym przebywała na terenie rodzinnej miejscowości, była łączniczką w oddziale partyzanckim. Za działalność konspiracyjna została skazana na karę więzienia, którą odbyła w więzieniu Montelupich w Krakowie.
Od okresu przedwojennego dom rodziny Bandyk był miejscem letniskowym, do którego przyjeżdżali goście z Krakowa, Warszawy, Poznania itp. – działał tak do lat dziewięćdziesiątych. W 1946 r. wyszła za mąż za Franciszka Wójciaka, z którym ma ośmioro dzieci.

Portret współczesny Michaliny Terpiłowskiej. Michalina Terpiłowska z domu (Bojarowska), urodziła się w 1919 r. w. Terpiłowiczach. Ukończyła szkołę w Kobryniu, a następnie w Brześciu. Tam też ukończyła roczny kurs szycia i prac domowych w szkole przy ul. Sadowej u pani Olszewskiej. Powróciła do Terpiłowicz w wieku 16 lat. W tym okresie – do 1940 r. podróżowała często do siostry do Tarnopola. Po 1941 r. przeniosła się do Brześcia z mężem, gdzie ten zaczął prace na kolei. W 1945 r. w maju zostali przesiedleni do Chełmna, a po pół roku pojechali za pracą kolejno do Tczewa i Twardej Góry k. Świecia. W 1959 r. powróciła z rodziną do Tczewa. Zajmowała się na co dzień domem i wychowaniem dzieci.

Portret współczesny Grety Lange. Greta Lange z domu Kabuz urodziła się w Chynowie 26 listopada 1928 roku. Mieszkała wspólnie z rodzicami i czternaściorgiem rodzeństwa. Ojciec Pani Grety był Niemcem, a mama Kaszubką. Po wojnie od przybyłych osadników uczyła się języka polskiego, ludność asymilowała się. Pani Greta w 1962 roku wyszła za mąż za Franciszka Lange, traktorzystę, została matką i pracowała w PGR-ze.

Portret współczesny Aleksandry Grzywacz. Aleksandra Grzywacz z domu Maziarz urodziła się 1 stycznia 1930 roku we wsi Stare Baraki Stare. Jej rodzice, Sabina i Adam Maziarz, prowadzili we wsi Baraki Stare mały sklep. W grudniu 1945 roku przenieśli się na tzw. „Ziemie Odzyskane” do miejscowości Wysokie, koło Lęborka. W styczniu 1952 roku pobrała się z Adamem Grzywaczem. Mając pięcioro dzieci, zajmowała się domem i przydomowym gospodarstwem, a w wolnych chwilach szyła w domu. Mąż Pani Aleksandry Grzywacz pracował krótko jako listonosz, a później jako robotnik leśny. Po 29 latach małżeństwo Państwa Grzywaczów przeprowadziło się do miejscowości Dąbrówka, gdzie Pani Aleksandra prowadziła GS-owski sklep.

Małgorzata Hebel z domu Witt urodziła się 5 stycznia 1937 roku w miejscowości Słuszewo w rodzinie niemieckiej. Ojciec był wojskowym, matka pracowała na pobliskim majątku, mieli pięcioro dzieci. Ojciec dostał się do niewoli i po powrocie chciał z rodziną wyemigrować, jednak zostali w Słuszewie, rodzice po wojnie pracowali w świniarni. Pani Małgorzata od 1952 roku pracowała w PGR, w 1958 roku wyszła za mąż.

Portret współczesny Dietrycha Krzebietke oraz Haliny Krzebietke. Dietrych Krzebietke, syn Anny Foelkner urodził się 27 listopada 1952 roku, jako najmłodsze dziecko i jedyny syn państwa Krzebietke. Ojciec po II wojnie światowej, jako jeden z nielicznych przedstawicieli ludności niemieckiej, zdecydował się pozostać w gospodarstwie (od 300 lat w rodzinie Krzebietków). W wieku 15 lat, po śmierci ojca, przejął gospodarstwo gdzie pracuje do dzisiaj. Jest także radnym Gminy Gniewino. Wspólnie z żoną Haliną mają pięcioro dzieci.

Portret współczesny Zofii Karpińskiej. Zofia Karpińska urodziła się tuż przed II Wojną Światową w Łowiczu. Studiowała geografię na Uniwersytecie Wrocławskim. W czasie studiów zajmowała się organizacją rajdów uniwersyteckich oraz pracowała w przedsiębiorstwie geodezyjnym, a po ich ukończeniu w Akademii Rolniczej.

Portret współczesny Cecylii Biegańskiej. Cecylia Biegańska urodziła się kilka lat przed II wojną światową na terenie kieleckiego, w rodzinie patriotycznej, zaangażowanej w działalność AK. Już jako dziecko udzielała się w ruchu oporu (kurierka, liczenie sprzętu wojskowego Niemców). Po wojnie osiadła we Wrocławiu. Magister inżynier chemii. Pracownik Politechniki Wrocławskiej. Opozycjonistka w PRL-u. Po licznych namowach grona profesorskiego przewodnicząca ZNP w instytucie, w którym pracowała. Członkini Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” na Politechnice Wrocławskiej. Współwydawczyni podziemnej gazetki „Obecność”. Od 1986 r. członkini Duszpasterstwa Ludzi Pracy w parafii przy Alei Pracy we Wrocławiu.

Portret współczesny Wiesławy Męcińskiej. Wiesława Męcińska urodziła się w Borysławiu w dwudziestoleciu międzywojennym. Jej ojciec, Feliks Męciński, był nafciarzem. We wrześniu 1945 roku razem z całą rodziną trafiła do Wałbrzycha. Wałbrzychu skończyła szkołę pedagogiczną i od 1953 roku przez następnych 37 lat pracowała jako nauczycielka.

Portret współczesny Czesława Sucha.

Portret współczesny Zofii i Kazimierza Korzeniowskich.

Portret współczesny Heleny Onik.