Profesor doktor habilitowany nauk chemicznych (1954) Specjalizująca się w fizykochemii strukturalnej, spektroskopii, magnetochemii, chemii jądrowej i radiacyjnej. Twórczyni wrocławskiej Szkoły Chemii Koordynacyjnej.
Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1978), Uniwersytetu im. M. Łomonosowa w Moskwie (1979) oraz Uniwersytetu Wrocławskiego (1980), wykładowca na Politechnice Lwowskiej, Politechnice Wrocławskiej oraz na Uniwersytecie Wrocławskim, dziekan Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Wrocławskiego (1958–1962), dyrektor Instytutu Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego (1969–1979).
W latach 1978-1991 dyrektorka wrocławskiego oddziału PAN.

W trakcie drugiej wojny światowej działała w Armii Krajowej (pseudonim "Ren"), za co otrzymała w 1944 r. Krzyż Zasług z Mieczami. W trakcie wojny wraz z mężem ukrywała dr. Emila Tasznera za co w 1991 r. otrzymała tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata.

Urodzony 8 sierpnia 1934 r. w Zamarskach, zmarł 27 marca 2015 r.
Elektrochemik, zastępca dyrektora Instytutu Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego w latach 1974-1981. Kierownik Zespołu Elektrochemii i Termodynamiki Stopionych Soli, kierownik Zakładu Dydaktycznego Chemii Fizycznej.
Wieloletni pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1956-1960 asystent, 1960 - 1963 starszy asystent, 1963-1968 adiunkt, 1968, docent.
Tytuł doktorski otrzymał w 1963 r., habilitację za pracę "Szereg SEM chlorków metali w stopionym chlorowodorku dwumetyloaminy." otrzymał w 1968 r. Profesorem został w 1974 r.

historyk literatury, profesor UWr. W latach 1972-1976 poseł na Sejm PRL, w latach 1987-1990 rektor Uniwersytetu Wrocławskiego, przeforsował usunięcie imienia Bolesława Bieruta z nazwy uniwersytetu.

Matematyk, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Kierownik katedry Algebery na Uniwersytecie Wrocławskim. Twórca wrocławskiej szkoły analizy harmonicznej.

We wrześniu 1945 r. przyjechał do Wrocławia, pracował jako starszy asystent na Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej.
W 1947 uzyskał tytuł doktora, 4 lata później habilitację.
W 1954 roku nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1961 r. - profesora zwyczajnego. W 1968 r. za wsparcie protestów marcowych był wyrzucony z Uniwersytetu.
Znalazł zatrudnienie w Instytucie Matematyki PAN gdzie pracował do 1980 roku.
1981-1984 kierownik Zakładu Analizy Funkcjonalnej w Instytucie matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego.

Prócz kariery naukowej był zaangażowany w działalność społeczną i opozycyjną. W latach 1976-1980 był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników. W 1978 r. współorganizował Towarzystwo Kursów Naukowych. W 1990 był jednym z założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej.

Ojciec Jana Hartmana (ur. 18.03.1967) i Hanny Bartoszewicz.