Stalowa 90 metrowa Iglica wybudowana z okazji Wystawy Ziem Odzyskanych wzniesiona w 1948 roku według projektu Stanisława Hempela.

Fontanna mieści się w najbardziej reprezentatywnym miejscu miasta, w północno-zachodniej części Długiego Targu, na osi Dworu Artusa. W 1615 r. posąg Neptuna odlano w gdańskim zakładzie Gerdta Benningka - Peter Husen. Fontannę złożono i uruchomiono w 1633 r., zaś w 1634 r. dodano kutą karate ogrodzeniową - dzieło Johanna Roggego. W 1945 r. częściowo zdemontowano i wywieziono z miasta. W 1954 r. po rekonstrukcji zniszczonych elementów, podczas wojny ustawiono fontannę, uruchamiając jej system wodny.

Manierystyczna budowla wzniesiona na osi ul. Długiej w l. 1574-1575, najprawdopodobniej przez Hansa Kramera, jako jeden z elementów zachodniego odcinka fortyfikacji bastionowych. W okresie II wojny światowej ucierpiał dach i kamieniarka bramy. W latach 1946, 1949-1950 wykonano pierwsze naprawy, które kontynuowano w l. 60. XX w. Od 2012 r. w bramie mieści się Pomorskie Centrum Informacji Turystycznej.

Polski wycieczkowiec, wybudowany w węgierskiej stoczni rzecznej. Eksploatowany był głównie w rejsach wycieczkowych pomiędzy portami Morza Bałtyckiego, zarówno polskimi jak i zagranicznymi. W sezonie zimowym przemieniał się w kawiarnio – hotel, cumując w Gdańsku na Motławie.

Wrocławski profesor, chemik, specjalista w dziedzinie chemii organicznej. Przed wojną był adiunktem na Politechnice Lwowskiej. W 1946 roku przyjechał do Wrocławia z misją budowy szkolnictwa wyższego jako pracownik Delegatury Ministerstwa Oświaty. Związał się z Politechniką Wrocławską i Uniwersytetem Wrocławskim, a od 1969 roku był członkiem Państwowej Akademii Nauk. W swojej karierze był także przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.

Pomnik projektu Mariana Koniecznego, ucznia Xawerego Dunikowskiego. Odsłonięto go 20 lipca 1964 r. na placu Teatralnym, w miejscu gdzie przed wojną znajdował się pałac Jabłonowskich, naprzeciwko Teatru Wielkiego. W 1997 r. pomnik przeniesiono na skarpę przy trasie W-Z, na cokole o wysokości 14 metrów.

Średniowieczna hala targowa stojąca pośrodku krakowskiego Rynku, wielokrotnie przebudowywana. Jej charakterystycznym elementem wystroju są maszkarony - umieszczone na attyce. Podczas restauracji Prylińskiego (1875-79) zburzono zewnętrzne kramy, wzniesiono ryzality przy poprzecznym przejściu i ostrołukowe galerie wzdłuż obu boków. Od końca XIX w. wygląd Sukiennic się nie zmienił. Po II wojnie światowej na stropie dolnej hali dodano jedynie herby odzyskanych przez Polskę miast. Ostatnią większą konserwację obiektu przeprowadzono w latach 1975-1979 oraz 1992-1994.

Budynek zaprojektowany przez Krystynę i Mariana Barskich w latach 1969 - 1969, ukończony w 1971 r. 10 kondygnacyjny budynek główny wraz z 3 kondygnacyjnym laboratorium oraz 2 kondygnacyjnym audytorium. Wnętrza budynku wykończone były drewnem. Budynki utrzymane w odcieniach bieli i szarości. Elewacja budynku głównego jest pokryta aluminiową okładziną.

wrocławski fotoreporter

Mieczysław Pater (1 marca 1927 – 3 lipca 2017) polski nauczyciel akademicki, profesor nauk humanistycznych, historyk. Specjalizował się w historii Śląska, Niemiec, a także historii Polski i powszechnej XIX i XX wieku. Urodził się w Buczałach w obwodzie lwowskim, do wybuchu wojny zdołał ukończyć 6 klas szkoły powszechnej. 13 czerwca 1944 wraz z ojcem przyjeżdżają do Miejsca Piastowego k. Krosna gdzie po zdaniu eksternistycznych egzaminów mógł kontynuować naukę na poziomie szkoły średniej w krośnieńskim Gimnazjum i Liceum Humanistycznym. Jako miejsce studiów wybrał Wrocław ze względu na przeprowadzkę rodziców do Dziewkowic na Opolszczyźnie. Z początku chciał studiować socjologię, jednak 20 IX 1949 został przyjęty na historię. Mieczysław Pater podczas swoich studiów miał okazję uczyć się od prawdziwych mistrzów, takich jak: Władysław Czapliński, Stefan Inglot czy Henryk Wereszycki. Studia zakończył obroną pracy magisterskiej pt.: Burżuazja pruska wobec powstania styczniowego 1863, choć od września 1953 był już pracownikiem Katedry Historii Powszechnej na stanowisku asystenta. W latach 1956 awansował na starszego asystenta i funkcję tę sprawował do 1961 roku, kiedy to 3 marca obronił doktorat pracą: Katolicki ruch polityczny na Śląsku 1848-1871. Następnie awansował na etat adiunkta i dołączył Katedry Historii Polski i Powszechnej XIX w. 26 listopada 1969 roku odbyło się jego kolokwium habilitacyjne na podstawie rozprawy: Ruch polski na Górnym Śląsku w latach 1879-1893. 13 września 1979 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 13 września 1981 aż do emerytury sprawował funkcję kierownika Zakładu Historii Śląska. W czasie wydarzeń z 1985 roku, kontroli, oceny działalności i blokowania awansu dyrektora Instytutu Historycznego Adama Galosa, Mieczysław Pater stanął w obronie przełożonego i złożył swoją rezygnację. Wypowiedzenie jednak nie zostało przyjęte, a za namową rektora i prof. Zbigniewa Kwaśnego przejął obowiązki dyrektora, które sprawował do 31 sierpnia 1987 roku. Od 7 maja 1986 do 1 kwietnia 1988 roku przewodził Resortowemu Programowi Badań Podstawowych „Przeobrażenia społeczne i narodowe na Śląsku” RPBP III 36. 1 Listopada 1991 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1993-1996 pełnił po raz drugi funkcję dyrektora Instytutu Historycznego. 1 stycznia 1998 roku przeszedł na emeryturę, nadal jednak pozostając w bliskich stosunkach z wrocławskim Instytutem Historycznym. Mieczysław Pater zmarł 3 lipca 2017 we Wrocławiu. Wśród jego najważniejszych publikacji znajdują się: Polskie postawy narodowe na Śląsku w XIX wieku (cz. I 1992, cz. II 1993), Polskie dążenia narodowe na Górnym Śląsku 1891-1914 (1998), Historia Uniwersytetu Wrocławskiego do 1918 (1997), Duchowieństwo katolickie wobec spraw polskich na Górnym Śląsku 1891-1914 (2004), oraz wiele innych, w tym wiele tomów poezji wraz z pokaźną ilością rozważań natury filozoficzno-religijnej. Podczas swojej kariery naukowej Mieczysław Pater zgromadził wiele nagród między innymi: kilkakrotnie Nagrodą Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego, wielokrotnie Nagrodą Ministra Szkolnictwa Wyższego, został także oznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.